Αν όμως στους βαθμούς υπάρχει κάποιο Β, ξεκινά η σύγκριση του παιδιού με τους άλλους μαθητές και ο έλεγχος τριμήνου εξαφανίζεται. Και αρχίζουν οι τιμωρίες. Όχι τηλεόραση, πάρκο, τηλεφωνήματα. Ή ακόμη και η χειροδικία.
Τα παιδιά της τελειότητας δεν πηγαίνουν στις σχολικές εκδρομές. Κάθονται να διαβάσουν. Αν γράψουν σε διαγώνισμα του γυμνασίου κάτω από 20 βάζουν τα κλάματα. Ντρέπονται και κοκκινίζουν. Δεν κάνουν μεγάλες παρέες. Και πολλά στα διαλείμματα είναι συνήθως μόνα τους. Σκυφτά. Δεν βγαίνουν τα Σάββατα. Ούτε μία βόλτα.
Κι είναι ήδη έφηβοι. Αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα μπουν σε πανεπιστήμια. Κι όπως είναι το σύστημα κατά πάσα πιθανότητα θα φύγουν από το σπίτι. Θ’ αλλάξουν πόλη. Θ’ αλλάξουν ζωή. Τι όπλα θα κρατάνε στα χέρια τους; Και κάποια απ’ αυτά, πριν από το τέλος θα κουραστούν. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν μάθει πώς να διαχειρίζονται το άγχος των εξετάσεων. Ή το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας. Ή απλώς θα βαρεθούν. Παιδιά είναι.
Μαμά. Απέναντί σου βρίσκονται άνθρωποι. Μικροί. Αλλά άνθρωποι…Να μάθεις το παιδί σου να αγωνίζεται, να το απομακρύνεις από την τεμπελιά, να το εφοδιάζεις με τα απαραίτητα. Μόνο. Για όλα τ’ άλλα θα ‘χει όλη τη ζωή μπροστά του, να επιλέξει τι θα μάθει και τι όχι. Πιάσε το χέρι του. Δείξτου τον κόσμο. Μάθε το να παίζει. Με αγόρια και κορίτσια. Δείξ’του εμπιστοσύνη. Το πιο σημαντικά πράγματα θα τα μάθει έξω από το σχολείο.
Και κάτι ακόμα. Μάθε το να χάνει με το να το αφήσεις να χάνει. Η ήττα είναι απαραίτητο σκαλοπάτι της νίκης. Μην ζητάς, από το παιδί σου την τελειότητα. Να εύχεσαι μόνο να μπορεί να ξεπεράσει στη ζωή του, το γεγονός ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο.